Sesler

Sen bilmiyorsun, susmuyorlar bilmiyorsun. Kafamı kalbimi duman ettin, hikayemizi ise yarım.Olur ya devam etseydik ne olurdu demekten alıkoyamıyorum kendimi. Ben sussam fısıltılar başlıyor biraz devam ettirsem anıların. İnsanlar anlamıyor anlamıyorsun. İnsanlar düşünmüyor, sevmiyorlar bizi.

24 yaşındayım bak 24 koca sene,kendimi zerre sevemezken kalbimin tümüsün bilmiyorsun. Gülüyorum,artık o kadar  çok üzülmüşüm ki gözlerimden  damlamıyor yaş. Dalıyorum, çıkamıyorum bu bataklıktan. Söylesene seni böyle sevmiş birini nasıl tek sefer de silip atıyorsun. Bak gidemiyorum çünkü bilmiyorum da. Hiç denemedim, gitmek istemedim ki senden.Körsün görmüyorsun. Körsün ve bu körlükle geri kalanları da benden alıyorlar.Unutmak nedir bilmiyorlar, gel onlara da anlat. 



Beni delirtip ortada tek bıraktın.Görmedin oysa hep aynı yerdeydim. Duymadın ben hep ısrarla fısıldadım. Ellerini uzatsan yakın, seslensen bir nefes uzaklıktaydım. Hep vardım ama. Beni delirten gelgitlerin oldu. Körlüğün. Seni iyileştiren Zaman yaralarımı hep kanattı bak.O kadar görmediniz ki fısıltılara komşu oldu kulaklarım. Geceye komşu oldu, karanlığa.Görünmeyeni gördü gözler. Bu yalnızlık seslere komşu oldu.Ve sen bize unutmayı öğret şimdi. Yaşamak ve yeniden başlamak için...

Ve biliyor musun bir ömür seni unutmak için çok az. Kirpiklerine dolan güneşe veda etmem için de.. Ama sen dene yine de olur mu?

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Veda

DUVARLAR5

Pişmanlık