gossipgirl

Öyle adaletsiz dünyada öyle korunmasız gelmiştik ki dünyaya hepimizin dizleri paramparçaydı. Hepimizin yarınları. Yaralar öyle derin ve öyle elzem bir yerde demiştim geçen yazımda anladım ki anlattıkça, yarayı paylaştıkça bu yara başka bedenlerde de dengini buluyor. Yüzlerce kadın üzerinden yüzlerce ayrı yara ayrı ayrı hayat hikayeleri. Her işittiğim bir öncekini aratıyor, her gözyaşı aslında bir sonraki için akıyordu artık. Türkiye’ nin en büyük yarasıydı aslında kızçocukları.  Duvarlar demiştim hep kendi hikayeme..  Bu öyle bir yara ki ben koşmak istediğimde daha çok kanıyor. Adım attığımda öyle acıtıyor ki. Ve susmak, durmak en bildiğim şey. Oysa ben artık kendim olmak istiyorum. Koşmak, ip atlamak.. Bir güncük hayatımdan korkuyu uzaklaştırmak istiyorum mesela. Birbaşıma bir gün geçirmek. Sahi ben kendimle başbaşayken kimdim?  İnsanın kendinden korkması nedir biliyor musunuz?? Hiç hatırlamak istemediği olayları beynin ısıtıp ısıtıp öne çıkarması, her aynaya baktığında o u

Yolumun yarısında nasıl bir insan olduğumu; etrafımdakileri keşfederken birçok şeyin daha farkına vardım. Farkındalık gerçekten çok önemli. Güzel mekanlar gezmek, kaliteli cafelerde restauranlarda yemek yemek güzel olabilir ama bunu güzelleştiren yanımızdaki insanlar. Belki binlerce kez Beşiktaş sahile gittim, binlerce vapura bindim ama her seferinde hissettiğim şey farklıydı. Aynı çerçeveden farklı anılara odaklanabiliyoruz. Aynı çerçeveden farklı dünyalar... Bunun içindir aynı biyolojik sisteme, aynı yapı ve organlara sahipken karakterlerimizin, düşüncelerimizin farklı olması. Kaliteli insan olmak da bizim elimizde. Aynı çerçeveden aynı noktaya odaklanmak veya yeni ayrıntılara kapılmak da... Öğreniyorum. Her geçen zaman dilimi, vakit geçirdiğim her insan beni büyütüyor. Oturup bi çay bahçesinde bir çay içerek gülmekten karnımı ağrıttığım anılarım var. Güzel cafelerde sus pus oturduğum memnuniyetsiz kaldığım zamanlar da. Bir hastane bahçesinde sıcak çikolata içerken bir yandan düşündü