gossipgirl

Mart soğuğu bir hayli hissettirdi bu sene. Kimine kapıdan baktıracak kimini kalbinden.    Tüylerim diken diken yürüyorum yorgun ayaklarımın üzerinde. Üzerimde en sevdiğim kürk manto, eve yetişme, hayatı geçiştirme serüveni. Devamlı sıradan. Devam eden bir sis var, kafam kadar bulanık mı çözemiyorum. Biraz da yağmur, bende varım der gibi . Işıklara geldik ben ve kafamdaki sesler. Arabalar geçiyor. İnsanlar yarışıyor birbirleriyle ve zamanla. Tam şuan diyorum geçen ilk arabanın önüne atsam bedenimi. Bıraksam mesele bir an. Sadece o an.. Sesler sussa, yarış bitse ve renkler silinse aklıma gelmesen. Şu içinde bulunduğum zaman yitip gitse ne olur. Eve yetişme telaşı olmadan, hayal kırıklıklarıma bir yenisi eklenmeden. Sisle beraber yükselse ruhum? Bedenim rahatlamaz mı?? Biraz acı biraz kan ve sonra sessizlik boşluk.    Sesler bıraksa gitse mesela. Yalnız ölüm ve ben olsam. Bıraksam huzurlu kollarına kendimi.   Bilmiyorum hikayeme mutlu bir son yazmak isterken içime doğan karanlık yap şunu

 Uyandım. Saçlarım kahküllerim birbirine dolanmış. Sırtımda iki büklüm yatmış olmanın verdiği ağrı, birden zayıflamanın verdiği kemik batması ve onun gibi rutin şeyler. Hava bir hayli aydınlanmış. Oda ayaklarımın üşüdüğü ısıda, hafif hafif ürperdiğim. Herkes uyuyor evde.  Uyandım. Gözlerim açık fakat düşüncelerimin gezisindeyim. Kalkmaya, hayata, bu karmaşaya hevesim yok hiç. Geziyorum zihninin koridorlarında şu odadan kaçmak için yahut... Düşünüyorum günün bu saatindeki insanları, telaşları. Sokakta umarsızca koşanları. Hep acelesi olan hayata geç kalan o insanları.  Kahve içenleri, kahvaltıya lüksü olmayanları. Kedileri köpekleri, doğayı..Hepimizin uyandığı ve güneşin hepimize farklı doğduğu bu sabahı düşünüyorum. Seni, onu, herkesi... Uyandım. Yeniden kapıyorum gözlerimi. Tekrar açıyorum. Uyandım fakat dönemiyorum bu ana. Duygularım öyle derin öyle soğuk ve öyle sürekli ki. Yataktan kalkmama izin vermiyor. Hoş yapacak şeyim de yok ölesiye boşvermişim. Birine anlatıp anlaşılmamak, bo