gossipgirl

Kulaklarımın duyduğu en güzel kelime adın. Güneş gibi doğuyorsun dudaklarıma. Daimi evin olan kalbime. Ev diyorum şayet en doğru tanım bu. Seni anlatan ve ikimizi. Canımın nasıl yandığını bilmemen.. Yıkık dökük duvarları olan derme çatma, bir okadar da anılarıyla sarayı anımsatan ruhumu içimi ısıtan bir ev. Ne yazık değil mi bu dünyada açtığın yarayı saracak kimse yok. Buna hevesim de... Senden vazgeçmek o eve veda etmek gibi. İlk aklıma düşüşünde o eve koşmak.. Kirpiklerime doluyor ışığın. Pencereme.Gözlerime doluyorsun. Kalbime Seninle kapattığım o kapıyı koşa koşa Sana açıyorum. Hoş kapıda bekleyen sen olduktan  sonra, evin ocağın ne önemi var değil mi? Zaman seni bana verirse birgün o eve çok iyi bak olur mu?