-

 Uyandım. Saçlarım kahküllerim birbirine dolanmış. Sırtımda iki büklüm yatmış olmanın verdiği ağrı, birden zayıflamanın verdiği kemik batması ve onun gibi rutin şeyler. Hava bir hayli aydınlanmış. Oda ayaklarımın üşüdüğü ısıda, hafif hafif ürperdiğim. Herkes uyuyor evde. 

Uyandım. Gözlerim açık fakat düşüncelerimin gezisindeyim. Kalkmaya, hayata, bu karmaşaya hevesim yok hiç. Geziyorum zihninin koridorlarında şu odadan kaçmak için yahut... Düşünüyorum günün bu saatindeki insanları, telaşları. Sokakta umarsızca koşanları. Hep acelesi olan hayata geç kalan o insanları.  Kahve içenleri, kahvaltıya lüksü olmayanları. Kedileri köpekleri, doğayı..Hepimizin uyandığı ve güneşin hepimize farklı doğduğu bu sabahı düşünüyorum. Seni, onu, herkesi...

Uyandım. Yeniden kapıyorum gözlerimi. Tekrar açıyorum. Uyandım fakat dönemiyorum bu ana. Duygularım öyle derin öyle soğuk ve öyle sürekli ki. Yataktan kalkmama izin vermiyor. Hoş yapacak şeyim de yok ölesiye boşvermişim. Birine anlatıp anlaşılmamak, boşver deyip kestirilip atılan ama senin içinden çıkamadığın o hayat. Benim o insanların karıncasını dert etmem ve biraz bu yüzden kalkamamak gündüzleri. Dönememek yaşama. Hepsi orda. Hayatım orda. Elimi tutsa düzelticem fakat ellerimi itiyor zihnim. Belki tekrar uzatsam reddedilmekten korkuyorum. Belki de zihnim ellerimi tutsa bu karmaşayı çözememekten. Hepsi orda ama bende ordayım...

Uyandım. Biraz da öfkeye uyanış bu. Tüm bu olanları kabul etmeye.. Hayatta seçtiğim itildiğim bu yolların başkalarının istekleriyle çıktığım bu yolların çıkmazına uyanmak. Tam sonuna geldim bak çıkmaz farkındayım ama güneş terk etmiş bu sefer. Bana seçim yaptıranlar yok, yolda sana eşlik edenler yok. Ayaklarımın acıdığı, avaz avaz bağırdığım bir yol. Avaz avaz, sesli sessiz...

Nereden başlanır bilmiyorum. Ne istiyorum bilmiyorum. Hayallerim neydi bilmiyorum. Baktığım bu yüz kim bilmiyorum. Bu yola çıkarken ne hissetmiştim bilmiyorum. Çıkmazda zihnimde yalın ayak çırıl çıplak başbaşayız. Bilmiyorum. Kendi kendime yardım edemiyorum.Korkuyorum sadece. Ölüm gibi bir korku bu. Kalbimin deli gibi çarptığı, zihnimin kahkaha attığı, gecenin üşüttüğü sonu olmayan bitmeyen hep orda olan istikrarlı. Oysa biliyorum tüm bunlar var. Kabullendim. Fakat neden bitmiyor hala. Ölüm gibiyse neden ölmüyorum? Neden yataktayım hala. Neden çıkmazdayım. Neden? Neden??

Bu sürekliliği sağlayan, zamanı çalan ne? Beni oraya iten? Tanrım nolur bir ışık yolla bana. Biraz irade, biraz sevgi bak, biraz şans. Tanrım aydınlık ver bana. 

 Uyandım. Gözyaşlarım kahküllerimi ıslatmış. Düşünüyorum istikrarla. Kaç dakika geçti bilmiyorum. Kaç gün, kaç yıl, kaç ay aldı benden. Kalk ayağa yemin ederim uyandım. Ama bu acı hala burda, gözümde kalbimde, zihnimde. Bu üşüme hep var. 

Tanrım zihnim hayatımı ele geçirmeden bana aydınlık göster yalvarırım. Kendimi sevmek, yoldan dönmek, birkaç sene daha yaşayabilmek için. 

Bunlar hep buradayken uyanmak çok zor; uyumak ise lüks.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Veda

-
Geçen gün kızlarla    hayatım üzerine konuşurken konu gönül bağına gelince ‘ben hala annesiyle    gezdiğimiz evde o mutfakta ona  yemek yaptığımı hayal ediyorum, ben bu anıya nasıl ihanet eder birini severim’ demiştim. Seninle yaşayacağım bir evde seninle kitaplarımızın buluşacağı odadaki kitaplığı düşünmek (!) biliyor musun kendimle kavga ediyordum salak gibi olmayacağım evin duvarları üzerine.Sırf bu ihtimal için bile olsa konuş ve bu anlamsızlığa bir anlam bağla demişlerdi. Hayatını daha yaşanılır ihtimaller üzerine kur. Sevildiğin birini sev biraz da.  İşte ben sana tam da öyle bir günde döndün mü diye yazmıştım. Galatadaydım.  Ve sen bana yalan söylemişsin. Yalanına değil de gerçekleri söylememe yetine kızdım. Kızmak da denmez ki buna. Kendi duygularına sahip çıkmayıp kaçamak bir yalana başvurmak.  Sonra 2. Tokat da sanırım bana gelen ayı üzerine olmuştu. Benim başka biri tarafından değer görme ihtimalimi hiçe sayarak, ben ne yapıcam bu olay üzerime kaldı demen. Ben sana hiçbir za
Devamı

DUVARLAR5

-
Resim
Doğum günlerine her zaman aşırı değer vermiş, etrafımda arkadaş ortamımda sayının artmasıyla güvenli olacağıma olan inancımı büyütmüştüm kendi iç dünyamda. Ne kadar insan o kadar güven, ne kadar arkadaş o kadar huzurdu. Peki neden bu karmaşa beynimde işgal etmişti ? Bana bu sözleri söyleten neydi?   13 yaşındaydım. 13. Yaş günüm. Arkadaşlarım gelecek diye o kulübe duvarlarınla tebeşirle iyi ki doğdum yazmış güzel Dilek sevinç ve o çocukcu duygularla kahkaha atıyordum o iğrenç evin terasında. O korkunç ses, o iğrenç varlık gelene kadar. ordaydı elinde doğum günü pastasıyla benim pastamla! Gelen arkadaşlarıma kapıyı açmadım. O yazıları tek tek kazıdım ellerimle. Çünkü bana yapılmış o şey o kızlara da olabilirdi. O kapıyı açsam onlar da canavarla tanışabilirdi. Akşama kadar ağladım. Annem gelene kadar..  doğum günü benim için neydi biliyor musunuz 13 yaşında birşeylerin iğrenç birinin korkusuyla üflenmemiş pastaydı. Doğum günü arkadaşlarımdan köşe bucak saklanmaktı. Benim için doğum günü
Devamı

Pişmanlık

-
Pişman oldu adam.Ardına bakmadan çıktığı kapıdan  ansızın  içeri girdi. Ben merhemim izin ver iyileştireyim  dedi.Gülümsedi. Allak bullak oldu kadın.Adam uzun uzun baktı; ilk elini tutuşu,ilk sarılışındaki gibi.Bilirim bu bakışı.. seni seviyorum der gibi, af diler gibi,sen denizsin ben liman der gibi.. Seni paramparça eden de sarmaya gelen de benim der gibi.... 2 damla düştü kadından. gelişi gidişinden daha çok üzen; yüzüstü bırakan adama gönlünü teslim edemezdi. Eline bir avuç tuz aldı yarasına bastı kadın. 2 damla gözyaşına binlercesini ekledi. Vazgeçti kadın. sevdiğinden geçti,kendinden geçti,hayallerinden geçti. Gitti. Adam birgün GALATA oldu kadın hep KIZKULESİ kaldı.
Devamı