DUVARLAR3
Kişi hayatına bu kadar sahipken, anıların benliği sürekli tazelemesi dünyanın en kötü travmasıdır. İnsanlara karşı tutumumu, güvensizliğimi, dalıp uzaklaşma istediğimi hep buna bağlarım. Bağlarım ve bana geçmişi aydınlatan, beni çıkmaza sürükleyen aydınlıktan korkarım hep. Çünkü baktığım her yerde o içimdeki kız çocuğu koşar. Dizleri kanar o kızın. Ve bana öyle bir bakar ki aynalardaki benliğimden uzaklaşırım hep. Çünkü onlar aynı gözler. Çünkü o benim.Güçsüzlüğümden korkarım mesela. Zihnimin beni güçsüz kılmasından korkarım. Hatırlamaktan. Kim olmak istiyorum ben kimi sevmek istiyorum hayattan ne bekliyorum? Neden böyle sevdiğim şeylerin üzerinde bu kadar diretiyorum mesela. Anılarım bu kadar kötü beni bu kadar yıpratırken geleceğimi kendi ellerimle mahvetmekten korkuyorum. O kızın tekrar bana öyle bakmasından korkuyorum.. Biliyor musun cehennem olmak istemedim hiçbir zaman.Yangında ki kıvılcım gördüğüm zaman kaçmam bundandır üstelik.taşı taşla dövdüler de kuma çevirdiler birini. Asl