Yer ve gökyüzü arasında sıkıştı ruhum. Mavi boğuyor, yer çekiyor sanki içine. Karanlık var sadece. Karanlık ,kara bulurlar ve kafamdaki sesler. Soruları her zaman cevapsız ve ses sanki başka sesi doğuruyor. Bu şehirden kaçmam gerek, bu sahilden, bu hikayeden, bu benden. Kafamı çöpe atıp bu bedeni terk edip olabildiğince uzağa gitmek. Başka bir şey bilmiyorum. Tek hissettiğim bir bataklık. Saplanmışım daha fazla hareket etmek beni daha fazla çekiyor. Dibi zifiri dibini bilememek de korkutuyor. Bu süreci beklemek de.
Tanrım kalbi verdin ama duygularla başa çıkamamak ne kadar zor. Kendinle başa çıkamamak. Kafamla. Anılarla.
Tanrım sesler susmuyor. Küçük kız kötü kötü bakıyor üzgün.Dizleri kanıyor ve ben birşey yapamıyorum. Kimse yardıma koşmuyor...O kız neden hiç gülmüyor? Neden kader denen o şey fazlasıyla acımasız. Ben kendime acımasızım, anlaşılmamak çok zor...
Tanrım.. zihnimin koridorlarında anı odalarımda kilit var. Açılmıyor. Boşluğa doğru yürüyorum ayaklarım acıyor. Güldüğüm zamanlar nerde, mutlu olduğum zamanlar. O insanlar nerde şuan. Kiminle...Oysa şuan sadece dikenler batıyor ve ben olabildiğince yürüyorum. Yapayalnız.Karanlıkta ve tek ışık bulma umuduyla.
Tanrım neden unutmama izin vermiyorsun? Düşünmememe. İnsan gibi yaşamama yahut. Tanrım yalvarırım....
Konuşunca anlaşılamamak, susuncaysa o içime dolan delilik. Sancılı hüzün. Bitmek tükenmez çığlık.. İnsanların neden sığ?
Tanrım neden insanların böyle? Neden kimse sadece sevmiyor ben olduğum için, bu ruhu seçtiğim için. Tanrım birini sevmek yanlışlarını da kucaklamak değil mi? Sevmek bir bütündür çünkü..
Tanrım kimseyi bu kadar sevmeme izin verme olur mu? Anlaşılmama izin verme..
Tanrım kalbimin orta yerinde bir yangın. Onun söndürdükçe benim kalbim üşüyor. Bu masalı mutsuz sonla bitirme olur mu? Mucizelere inancımı yitirtme..
Yorumlar
Yorum Gönder